Kłonicki Ludwik

Syn kaliskiego złotnika i burmistrza Stefana Kłonickiego, po którym odziedziczył kamienicę położoną w Rynku. Ok. 1760 r. mieszkał na ul. św. Mikołaja i zalegał z opłatą pogłównego.

W 1751 r. urodziła mu się córka Małgorzata; w 1759 r. w wieku 36 lat zmarła pierwsza żona, Regina. W 1760 r. złotnik ożenił się z panną Agnieszką Dobrowolską, córką kaliskich mieszczanin Antoniego i Katarzyny z Walewiczów.

W 1753 r. został pozwany w sprawie o zaniżenie próby srebra w monstrancji przeznaczonej dla kościoła par. w Droszewie, zamówionej przez tamtejszego proboszcza Piotra Przepałkowskiego i jego brata Józefa.

W 1664 r. i na przełomie 1766 i 1767 r. oskarżany przez starszych kaliskiego cechu kupieckiego Jana Chmielika i Wojciecha Zielińskiego przed sądem rady miejskiej o to, iż bezprawnie czerpał zyski z handlu, sprowadzając pokątnie m.in. wina francuskie, które notabene zostały skonfiskowane przez konfraternię kupiecką.

Zmarł 18 (?) marca 1770 r., pochowany w „krypcie uczonych” kościoła pw. św. Mikołaja.

Wdowa po nim, Agnieszka z Dobrowolskich, poślubiła21 września 1771 złotnika Wojciecha Dobnera (Budnera). Powtórnie owdowiawszy 22 kwietnia 1777 wyszła za mąż za kawalera Kacpra Mościckiego (Moszczynskiego).

Ludwik Kłonicki jest jedynym z licznej grupy kaliskich złotników aktywnych w czasach nowożytnych, który pozostawił po sobie sygnowane i datowane dzieło – srebrny, pozłacany kielich z kościoła parafialnego pw. św. Andrzeja w podkaliskim Starym Borkowieufundowany w 1748 r. przez Grzegorza Gąsiora, sołtysa z pobliskiego Ilna.